jueves, 26 de noviembre de 2009

El IVAM juega con las luces y las sombras de Bernardí Roig



Expone 25 obras entre esculturas, dibujos, vídeos e instalaciones del artista

El Institut Valencià d'Art Modern (IVAM) ha presentado la exposición 'Bernardí Roig. Shadows must dance' que reúne 25 obras entre esculturas, dibujos, vídeos e instalaciones. La muestra, patrocinada por Fomento Urbano, permanecerá instalada en el museo hasta el próximo 31 de enero.

Asimismo, esta exposición se complementa con una fuente del artista inspirada en la célebre foto de Bruce Nauman 'Self-Portrait', de 1968 y que está instalada en la explanada del IVAM. Las obras de Bernadí Roig se centran en el cuerpo humano representado a tamaño natural que incorpora un halo de luz de intensidad variable y al que siempre se le otorga una carga poética de complejo significado.

Su obra plástica, generalmente esculturas blancas sacadas del calco a personas reales, es una reflexión sobre el sentido mismo de la figura humana como última y solitaria presencia. De esta forma, el artista propone un itinerario de ideas vinculadas al hecho heroico de la mirada. El secretario autonómico de Cultura, Rafael Miró, inaugurará esta tarde a las 20.00 horas la muestra.

domingo, 27 de septiembre de 2009

Lidó Rico en Fernando Latorre



Lidó Rico
FLAGS
del 10 de septiembre al 17 de octubre
La galería Fernando Latorre presenta como inicio de temporada la exposición “Flags” del artista Lidó Rico (Yecla, Murcia, 1968). Es la tercera muestra individual que realiza el artista murciano en su galería madrileña.“Flags” consta de un total de 18 piezas divididas en dos series:La primera de ellas y mayor en número es la que justifica el título de la exposición, 13 obras emparejadas con un personaje en el que ha introducido una lente a través de la cual podemos ver diferentes representaciones u objetos en su interior (resina de poliéster, cristal, collage, etc) y acompañada de un bloque del mismo material con más de un centenar de diminutos cráneos transparentes incrustados a modo de ejército en formación en los que previamente ha introducido los materiales más dispares, desde banderas a ropa triturada, desde cabello humano hasta biblias por nombrar algunos. En esta obra es donde Lidó Rico representa la actual escena contemporánea, religión, política, mentira, artificio…, todo es efímero, todo detrás de una bandera, para acabar en la nada.La segunda serie, solo cabezas con lentes en el cerebro, titulada “La Notte Stellata” nos retrae a su pasada individual madrileña, allí pudimos ver como sus torsos se dedicaban a succionar piezas de clásicos de la historia del arte, en esta ocasión ha sido al contrario, han pasado partes de estas piezas clásicas a integrarse en la obra de Lidó, en sus cerebros.La inquietud, la sorpresa, lo perturbador son elementos indisociables en la obra de Lidó Rico y en esta ocasión nos acompañarán más directos y condensados que nunca durante todo el recorrido.En sus esculturas es él mismo, utilizando siempre como modelo su propio cuerpo, no quiere distancias ”Soy un idealista que necesita y trabaja la intimidad como si ésta fuera un material más y entiendo que cuanto más quieres acercarte al hombre más te alejas de él”.Museos y Colecciones:Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía. Madrid Museo de Bellas Artes de Álava. Artium,Vitoria. Colección Banco de España. Madrid Municipal Museum of Art. Györ, Hungría. Colección Testimoni. La Caixa. Barcelona Museo de la Universidad de Alicante. Alicante Instituto de la Juventud. Madrid Colección Pública Ayuntamiento, Pamplona Universidad de Salamanca Colección Ayuntamiento de Murcia Colección Diario Levante. Valencia Museo de Bellas Artes de Murcia Comunidad Autónoma de Murcia Colección Ayuntamiento de Belleguard Colección Caja de Ahorros de Murcia T. G. de la Seguridad Social. Murcia. Museo Regional de Arte Moderno. Cartagena Colección CIRCA XX, Pilar Citoler.Madrid. Colección Ernesto Ventós Omenes. Colección Ayuntamiento de León. Colección Ayuntamiento de Blanca. Murcia. Fundación Mssohkan . Japón. Fundación José García Jiménez: Murcia. Museo de Arte Moderno. Alejandria. Egipto. Colección Ayuntamiento de Miengo.Cantabria. Colección JAPS. México, D.F. Real Academia de España.Roma.

martes, 2 de junio de 2009

domingo, 31 de mayo de 2009

Roig en la Biennale

Bernardi Roig, shadows must dance
VENEZIA, CA’ PESARO, GALLERIA INTERNAZIONALE D’ARTE MODERNA

from: 2009-06-05
to: 2009-11-08
Bernardì Roig ha lavorato a lungo negli spazi di Ca’ Pesaro, selezionando dalla vasta collezione del museo opere in grado di stabilire un rapporto con la sua produzione: è così che, costruendo un itinerario originale, ha dato vita a nuove articolazioni di senso con cui reinventare le opere stesse e il luogo che le custodisce. L’opera di Bernardì Roig è una riflessione sulla condizione dell’uomo contemporaneo, sull’isolamento, sul desiderio e l’immortalità. Indipendentemente dai mezzi utilizzati – scultura, disegno, video – le sue creazioni ruotano intorno a due concetti chiave: la prigionia del corpo e l’impossibilità della visione. Le note sculture bianche dell’artista – realizzate mediante calchi di persone reali - propongono un percorso in cui la memoria dell’immagine gioca un ruolo fondamentale.
L’opera di Roig potrebbe dirsi un calco di un'umanità al limite, in un tempo che soffre la perdita della memoria storica e dell’identità. L’incapacità di cogliere nuove immagini costituisce il tema dominante che trova nella luce una metafora concreta: lampade, insegne luminose, tubi fluorescenti ingabbiano i suoi soggetti, abbagliandoli. Da qui l’artista esplora le dinamiche del voyeurismo e la dimensione inquietante dell’immaginario artistico, rivisitando i miti classici, l’iconografia barocca, il memento mori, filtrati attraverso i topos del pensiero postmoderno. Un dialogo attivo tra immagni del presente e del passato genera una trama di significati inediti e una nuova dinamica emozionale. Questo è Shadows Must Dance: un progetto espositivo concepito espressamente per Ca’ Pesaro da Bernardí Roig, uno degli esponenti più importanti della scena artistica spagnola contemporanea. Quindici sue opere - principalmente sculture, ma anche installazioni, disegni e video - realizzate negli ultimi quindici anni vengono messe in relazione con gli spazi e i capolavori del museo. La mostra è una coproduzione tra Fondazione Musei Civici d i Venezia e IVAM (Institut Valencià d'Art Modern) con la collaborazione della Galleria Cardi di Milano. Curata da Consuelo Ciscar e Silvio Fuso, da un progetto dello stesso Roig con Maurizio Caldirola e Daniele Sorrentino è realizzata in concomitanza con la 53ma Esposizione Internazionale d’Arte della Biennale e sarà ospitata a novembre a Valencia. La mostra è corredata da un Catalogo IVAM, contenente un’ampia documentazione fotografica in situ e saggi di Consuelo Ciscar, Silvio Fuso, Fernando Castro, Guy Gilsoul, Demetrio Paparoni, Daniele Sorrentino, George Stolsz.



State ricevendo questa newsletter perché avete sottoscritto un abbonamento alla newsletter di galleriacardi.com. Il trattamento delle informazioni forniteci è in conformità con la legge 675/96 sulla privacy.
Per annullare l'iscrizione alla newsletter cliccate qui.
La presente newsletter può essere riprodotta integralmente o parzialmente solo sulla base di un accordo preventivo con il responsabile del sito galleriacardi.com.
Questa newsletter non può essere inoltrata presso altri utenti senza l'autorizzazione della galleriacardi.
Galleria Cardi
Piazza S. Erasmo, 3
20121 Milano Italy
t +39 0229003235
f +39 0229003382
Pietrasanta Galleria Cardi
Via Barsanti Padre Eugenio, 45
55045
Pietrasanta (LU)
t +39 0584793578
f +39 0584284836

miércoles, 6 de mayo de 2009


Exposición. Exposición de Carlos Schwartz
Del 06 de mayo de 2009 al 15 de junio de 2009 lunes a sábados, de 10 a 13:30 y de 17 a 20:30 horas(domingos y festivo cerrado).
Lugar: Galería Art Nueve

Carlos Schwartz (La Laguna, Tenerife, 1966) presenta por primera vez en la galería Art Nueve un conjunto de obras recientes compuesto por instalaciones, objetos y dibujos. El artista construye o reutiliza objetos cotidianos que son atravesados y reconfigurados por tubos de neón, produciendo ensamblajes que dan lugar a situaciones espectrales y surreales en las que la luz rompe la estabilidad y fijeza cotidiana de los objetos.
Según manifiesta Miguel A. Hernández-Navarro en el texto “Luz cegadora”: En la obra de Carlos Schwartz, la luz artificial se relaciona de modo directo con lo simbólico, algo que también ha sido trabajado por este artista en otros lugares y a través de otros soportes. La luz también es la luz de la razón, la luz artificial del progreso y de la ciencia, que encarna la metáfora lumínica del alumbramiento del conocimiento. Pero también la luz mística de lo sagrado, la luz que conduce al otro lado, la luz de lo innombrable, la que quiebra lo cognoscible. Es esta dualidad de lo lumínico, que abre el acceso al conocimiento, pero que muestra la imposibilidad total del mismo, la que aparece reflejada en las obras de Schwartz.
Carlos Schwartz vive y trabaja entre Madrid y Berlín. A lo largo de su trayectoria ha expuesto individuales en diversas galerías y salas de exposiciones de Madrid, Tenerife, Málaga, Granada, Sevilla, Oporto y Marruecos, entre otras.
También desde 1991 han sido innumerables las exposiciones colectivas tanto a nivel nacional como en el extranjero, destacando entre ellas “Umwandlung“ Glogauer, en Berlín, una muestra donde diferentes artistas reflexionan acerca de su conexión con esta ciudad alemana en continuo proceso de cambio, o la muestra colectiva “Salzillo 21” en la Sala de Verónicas en Murcia.


viernes, 24 de abril de 2009

Juan Muñoz en el MNCAS


Juan Muñoz: Figura colgada (2001)

lunes, 20 de abril de 2009

crítica de arte: Francesca Woodman

CRÍTICA DE ARTE
Un mal montaje de Francesca Woodman
19.04.09 -
PEDRO ALBERTO CRUZ

Es conveniente, antes de introducirse en la obra expuesta, insistir en un aspecto que algunas veces parece olvidarse o se obvia para permitir un desarrollo más lineal, o menos comprometido, de la obra al margen del autor: cada una termina pasando la factura autobiográfica sin que necesariamente se introduzcan en ella trozos de la trayectoria vital. No hacen falta, no son necesarios porque cualquier porción de pensamiento o no pensamiento es reflejo o exponente de la biografía personal, y en ellos se encuentra impresa la realidad íntima, lo auténticamente propio que no puede esconderse por muy avezado que se esté en las prácticas herméticas o del camuflaje.
Por lo tanto, y entramos de lleno en la exposición de Francesca Woodman, cuando nos encontramos frente a esa serie de fotografías, concebidas, realizadas y ofrecidas desde una clara posición ideológica -no concluida por las circunstancias de su suicidio-, en realidad lo que vemos es un relato centrado en ella misma, en la parte más profunda, en la que no anida ni cabe la anécdota, lo que obtenemos tras la lectura son párrafos que hilvanan una autobiografía abierta. Y este desarrollo vital, los datos técnicos apenas sin importan ante la excepcionalidad del producto, de la imagen que recoge toda la problemática de una niña/adolescente que, cuando llega a ser mujer, sigue expresando los mismos sentimientos, la misma sensación claustrofóbica de la que no puede desprenderse aunque muestre su cuerpo desnudo, liberado de las ataduras sociales y, sin embargo, sometido a las torturas de su condición.
El protagonismo personal, de ahí la insistencia en el autorretrato, hace que cada vez que se pone delante de la máquina la parte mecánica quede reducida a mero instrumento necesario para plasmar lo que desea, y que lo que importe sea la porción de idea plasmada, el diálogo establecido con su pensamiento. Y lo consigue hasta alcanzar cotas difíciles e insuperables. Pero, y al margen de la obra, no todo brilla en esta exposición. El montaje no es el adecuado para contribuir a la tensión inherente a la obra, y no contribuye a clarificar la enorme complejidad de la propuesta. Es curioso comprobar como, a costa de la Administración, se engordan currículos que después se exhiben fuera por si hay suerte. Amén.

miércoles, 15 de abril de 2009

S.S.

Después de la Semana Santa de Sahagún de Campos y la visita a Galicia; retorno a al sur... A ver si quedamos algún día de este mes en el Lab. "Domix" y yo nos encontramos hace unos dias en el CENDEAC y pensamos que estaría bien hacerlo para poder charlar un ratito... ¿Qué os parece? ¿Cuándo os viene bien?

viernes, 10 de abril de 2009

desde Taormina. Pensando en que allí donde el turismo llega todo lo demas desaparece. Hoy he visto una procesión de mujeres vestidas de negro y niñitas gordas y virginales que era para reir sin parar. Lo ridiculo y lo patético de la mano de lo sacro pero todo pensado para mil turistas idiotizados. El arte no puede hacer nada, me temo, frente a este tsunami.

lunes, 6 de abril de 2009

HERMANN NISCHT


El Teatro del Misterio Orgiástico, término acuñado por el propio Nischt (Viena 1938), intenta expresar los acontecimientos reales y requiere la participación inequívoca de los cinco sentidos del espectador:

“Demando otra forma de mirar. No me interesa esa forma de mirar que percibe las cosas cotidianas, pulidas y aseadas...“

El hecho de matar para poder subsistir es una necesidad de los seres carnívoros. Nuestra sociedad trata siempre de ocultar este aspecto indisoluble a nuestra naturaleza, nos hace sentir cómodos ocultando la ”matanza” que se lleva a cabo a pocos metros de nuestros hogares.

“Los productos que nos ofrecen a diario los supermercados, empaquetados de forma que resulten apetecibles, son limpios, tienen un aspecto exterior higiénico y son agradables a la vista”.

sábado, 4 de abril de 2009

he escrito más textos en un día de los que incluso yo soy capaz de pensar. Pura inercia y fatiga extrema. Primero, por la mañana, uno sobre Lanfranco Bombelli y otros largo sobre Menchu Lamas y Antón Patiño. A media tarde un ensayo sobre fotografía y danza contemporánea y tras levantarme de la siesta acabo a la carrera las memorias de Arroyo (verdaderamente magistrales) y escribo la reseña para el sábado de la semana próxima en ABCD. Preparamos todo para salir mañana rumbo a Sicilia.

viernes, 3 de abril de 2009

¿seguimos enfermos por culpa de Duchamp?

El grillo escondido. Por Javier Castro


Cerca de Archena el camino se cortó y no pude seguir. Era una tarde luminosa y se escuchaba estridular a un grillo escondido en su cueva y de repente esa canción hizo más grande el silencio. Recordé que Malevich pensó su cuadrado negro como telón de fondo de una obra de teatro que se llamaba “Triunfo sobre el sol”. Pensé que allí, en aquella carretera pedregosa el olvido y la oscuridad estaban también ganando una batalla, así que saqué la cámara y el trípode del maletero y al hacerlo descubrí allí una cartulina negra. En la fotografía yo miro algo que no se ve, pero ya no recuerdo qué era lo que tapo.

miércoles, 1 de abril de 2009

espejo.

"Especularismo y ecolalia, ser un espejo y una piedra que resuena, ser una cosa que refleja y una cosa que repite: estos modos de ser me parecen los más adecuados y más comprensivos para describir el sentir de nuestra edad"

Mario Perniola. 41, Enigmas.

La metáfora del sentir como lo describe el mito de Narciso, en el que la ninfa Eco se transforma en piedra, contribuye a describir los dos movimientos enunciados por los psicoanalistas para describir el narcisismo, por una parte la anulación del sentir que suspende los afectos poniéndolos en abismo de una experiencia propia y voluntaria, y por otra parte, la mímesis o repetición especular que queda determinada y hace partícipe al sujeto de un ambiente cultural sensorial colectivizado.

Rexistros abertos. Materias, contextos e narrativas


Tengo obra en esta expo. Si alguno se pasa por Lugo a tomar unas tapas... de paso..

31/03/2009
Presentación da exposición: Rexistros abertos. Materias, contextos e narrativas na arte galega actual

O vicepresidente, Antón Bao, xunto coa directora do MPL, Aurelia Balseiro, e a comisaria da mostra, Verónica Santos, presentaron hoxe a exposición "Rexistros abertos . Materias, contextos e narrativas na arte galega actual" que se vai inaugurar o vindeiro venres, 3 de abril de 2009, ás 20:00 horas, e que vai permanecer na Sala de Exposicións do Museo Provincial de Lugo ata o 31 de maio de 2009.
O acto de inauguración vai estar amenizado polo grupo Standar Sound, composto por David Bellas (saxo), Felipe Sánchez (guitarra e voz) e Luis Blasco (percusión).

REXISTROS ABERTOS
Baixo a epígrafe Rexistros abertos. Materias, narrativas e visións na arte galega actual, preséntase un proxecto expositivo que pretende amosar unha serie de percepcións sobre o panorama da plástica actual en Galicia a través de creadores e obras que abren camiños de tránsito constante ligados á arte galega contemporánea. A selección aquí proposta ten como pretensión indagar e amosar
claves matéricas, formais, temáticas e relacionais… vixentes na plástica galega recente.
Un rexistro é o lugar onde inscribir unha serie de datos, é unha listaxe obxectual ou matérica, fisicamente comprobable…; á vez pode ser o primeiro paso para unha definición posterior ou unha clasificación inicial, que dalgún xeito garante unha marca ou unha pegada, válida para unha lectura do presente ou un futuro a curto prazo, para incluso tornarse perpetua. O rexistro lévanos tamén ao territorio da memoria, quedando o obxecto rexistrado como elemento exponencial, substancial ou inherente á bagaxe propia e colectiva.
En relación cos creadores e coas pezas artísticas seleccionadas (bidimensionais, visuais, sonoras, volumétricas ou dialogantes co espazo) abrimos un substrato ao que están adheridos uns argumentos temáticos que nesta mostra se converten en rexistros vixentes:
A materia: o traballo coa materia e as súas múltiples implicacións (ligada á forma, pero tamén ao territorio, ás esencias…), a xperimentación formal…; o matérico como canal ou tránsito ao temático.
O tempo e as súas derivacións infinitas (cuestións de pegada vital, transcendental, filosófica…; as alusións ao azar ou que enlazan
co onírico, a evocación ou a inxenuidade).
O medio e a relación co ambiente (natural, urbano, social, os medios de comunicación e o impacto mediático, as alusións á
política… como feito presente ou de interpretación histórica) confluíndo esencialmente no espazo (relación corpo/espazo,
corpo/contexto –reflexións de xénero- individuo/colectividade, privado/colectivo).
A narración (ficcións narrativas, a recreación, o conto, a ensoñación, o irónico, o satírico… en relación co relato, referencias
literarias…).
Existe tamén unha pretensión neste proxecto de plasmar as visións dentro/fóra, a dicotomía –intersticios ou interpretacións críticasentre a identidade e o global, recorrentemente presentes no debate da contemporaneidade.
O resultado final desta exposición é o de amosar diversos rexistros que, sen dúbida, dan lugar a múltiples interrelacións (os temas ou contidos convértense en materias, as narracións están vehiculizadas pola imaxe…) entre os artistas e as obras representadas. Deste xeito, un dos obxectivos primordiais da mostra é conducirnos ata a posibilidade de abrir outros substratos onde xe xera, de seguro, un número non esgotado de continuas indagacións e/ou construcións alternativas.
Rafael Lens e Verónica Santos (Comisarios)

__________ARTISTAS
MÓNICA ALONSO
JORGE BARBI
VICENTE BLANCO
BERTA CÁCCAMO
VARI CARAMÉS
FERNANDO CASÁS
SALVADOR CIDRÁS
VICTORIA DIEHL
SUSO FANDIÑO
FÉLIX FERNÁNDEZ
FRANCISCO LEIRO
DIN MATAMORO
CHELO MATESANZ
TATIANA MEDAL
ANTONIO MURADO
NANO 4814
ÁLVARO NEGRO
CARME NOGUEIRA
IGNACIO PARDO
MANOLO PAZ
IGNACIO PÉREZ-JOFRE
JORGE PERIANES
IVÁN PRIETO
RUBÉN RAMOS BALSA
RITA RODRÍGUEZ

ACTIVIDADES CULTURAIS COMPLEMENTARIAS Á EXPOSICIÓN

Inauguración
Benvida musical amenizada polo grupo Standar Sound, composto por David Bellas (saxo), Felipe Sánchez (guitarra e voz) e Luis Blasco (percusión). Repertorio de música contemporánea e improvisación jazzística.

Mesa redonda: Visións abertas: abordaxe á arte galega actual
Xoves, 7 de maio, ás 19:30 horas coa intervención dun representante da crítica de arte, un representante dos artistas que participan na mostra, un profesor/a de contidos artísticos, un galerista profesional, os comisarios e a directora do MPL como moderadora.

Visitas comentadas para estudantes de arte e público en xeral
-Martes, 28 de abril, ás 19:30 horas, a cargo de Verónica Santos, comisaria da mostra.
-Luns, 18 de maio, ás 19:30 horas, a cargo de Rafael Lens, comisario da mostra
-Xoves, 28 de maio, ás 19:00 horas, varios artistas comentan na sala a súa obra.

Concerto
Xoves, 28 de maio, ás 19:00 horas, concerto do grupo de vento do conservatorio de Viveiro.

Obradoiros
-Obradoiro experimental de creación musical a cargo de Arturo Vaquero
Sábado, 25 de abril, entre as 11:00 e as 13.00 horas
Con inscrición previa. Limitado a 15 participantes entre os 8 e os 14 anos.

-A creatividade sen límites, obradoiro experimental de creación artística a cargo de Iván Prieto
Sábado, 16 de maio, entre as 11:00 e as 13:00 horas.
Con inscrición previa. Limitado a 15 participantes entre os 8 e os 14 anos.

Visitas guiadas con obradoiro para grupos escolares
Visitas guiadas para grupos escolares a partir de 4º de E. Primario, ESO, BAC e Ciclos. Contan con Unidade Didáctica e é imprescindible a concertación previa a través do Departamento de Didáctica do MPL, tfno.: 982 24 21 12 / 982 242 300.


__________Horarios de visita
Luns a venres: 10:30 a 14 e de 16:30 a 20:30 h.
Sábados: 10:30 a 14 e de 16:30 a 20 h.
Domingos e festivos: 11 a 14 h.
Entrada gratuíta

Museo Provincial de Lugo
Praza da Soidade s/n
27001 Lugo
Tfno.: 982 242112
info@museolugo.org

dudas

Me pareció muy interesante el curso, pero lo de los blogs... al final es un lío y nunca funciona,¿no? Bueno, no se si viene mucho a cuento... pero yo quería preguntar por el funcionamiento de la institución arte. En su momento Clement Greenberg, luego Charles Saatchi, Rosa Olivares... se puede decir que son gente que de un modo u otro pudieron marcar lo que valía y lo que no, o lo que vale y lo que no vale, lo que se ve y lo que no se ve. ¿Quienes llevan hoy en día esa batuta? y por ende ¿Que artistas de hoy creéis que serán los Pollock, Duchamp o Beuys del futuro? ...
algunas preguntas, muchas dudas, cosas rotas y recompuestas. ¿hay alguien ahí?
hace tiempo que estamos en el búnker o en la cripta, donde podríamos encontrar más que una alegoría o materialización de la libertad, una indecisión o, para ser más (psico)físico, una claustrofobia intolerable. Virilio ha apuntado que en época de globalización todo se juega netre dos temas que son, también, dos términos: forclusión y exclusión o locked-in-syndro,. Otra altenativa es cavar una madriguera, un luegar en el que estar cobijado y, sin embargo, expuesto.

martes, 31 de marzo de 2009


ARCO 2008 (Stand de El Mundo)

domingo, 29 de marzo de 2009

Colaboradores con cuentas NO GMAIL

Hola, algunos del grupo, especialmente con cuentas de correo HOTMAIL,.. YAHOO y demás.. tienen problemas para registrarse como CONTRIBUYENTES.

En los contribuyentes hay personas que tienen de este tipo de cuentas y han podido acceder sin problemas .. ¿podríais explicar como lo habéis hecho?

Por otro lado, para CONTRIBUIR, los que ya estais registrados como tales, tan solo debéis acceder al blogg y en la parte superior derecha pinchar en ACCEDER. Saldrá una pequeña ventana donde escribir, podeis poner título y subir imágenes. Funciona exactamente como el WORD que todos conocemos, tamaño letra, negrita, imágenes, etc... finalmente pulsar en PUBLICAR y automáticamente se cuelga en Internet. Se puede acceder tantas veces se quiera, rectificar la entrada, publicar otra, suplimirla, etc..

Por favor acceder de esta manera y escribir algo al menos para saber si este primer paso se puede o no realizar.

Gracias

lunes, 16 de marzo de 2009

Homo dos


Obra del año 2001

Acteon


Obra de Bernardí Roig año 2005